Ja hem sortit de
l’illa del sud, furgo al ferry que creua
l’estret de Cook i arribada a Wellington que es la capital del país. D’aquí quilometrà
i cap a Taupo, ciutat que porta el nom del llac que té al costat, el més gran
del país, n’està plegat. Aquest en concret es un cràter d’un volcà que va
entrar en erupció fa 300.000 anys i que després va quedar cobert per aigua.
Infeliçment
després de varis dies esquivant el mal temps aquí l’hem pillat de ple, portem
dos dies esperant per anar a fer el Tongariro Crossing, però no para de ploure
i en alçada això és neu, i de moment esta closed, tampoc podem trepar, així que
hem hagut de crear un pla B i aprofitar Taupo dúna altre manera.
Així, vàrem
aprofitar per veure un clàssic del rugby All Blacks (nom de la selecció de New Zealand) vs França (no teníem molt clares les regles del joc però ela All
Blacks van guanyar) en un bar com qui va a veure un Barça vs Madrid. També vàrem
aprofitar per córrer per una zona de hot springs amb banyito final a l’aigua
calenteta i cervesa gelada de la furgo, un completo vamos!
Després d’uns
dies vem conduir una mica més al nord buscant el bon temps cap a una zona
d’escalada que no estava en els nostres plans, Frogget Edge. El paisatge del
lloc era exactament igual que el de El Condado, la terra dels hobits, i no
podia ser d’una altre manera ja després
ens van dir que e poble on s’havia filmat era ben a prop. La zona d’escalada
va resultar ser ben wapa, amb unes formes de lo més locu i curioses , una
escalada de forats que recorda Margalef, salvant les distancies es clar. Després
d’escalar tres dies per aquí ja era hora de fer les maletes, desistir
definitivament del Tongariro Crossing i anar cap a Auckland.
Fins a última
hora no sabíem si podríem volar a Austràlia doncs el visat de la Lara no
arribava, son ben toca pilotes aquests Australians, que si carta de la empresa
on treballa, que si carta del banc, que si quina ruta faràs, que si viatja
sola, acompanyada.....bé per sort el dia abans hem consultat a interné i ha
arribat el visat!!! Al·leluia! Si no putadon, hauríem hagut d’esperar el visat,
hauríem perdut els bitllets d’avió i bé que no hauríem començat amb gaire bon
peu.
Però com tot a la vida una de cal y otra de arena, i es que ens hem
carregat la càmera de fotos!!! Si si trencadissa total!! En la nostra ultima
nit a la super furgo a l’hora de fer el llit va quedar per allà al mig i
catacrack!! Adiós muy buenas!!! No ha durat ni dos mesos, així que capa a
Utralia sense càmera.
Adéu al país dels
kiwis (animal insígnia del país, tot i que només l’hem vist en fotos), de les carreteres
amb paisatges infinits, dels terratinents, al país de milions de llacs, ponts
d’un sol carril, maoris, natura i natura a més no poder, enormes extensions de
pastura, milions d’ovelles i tranquil·litat molta tranquil·litat.
Finalmente,
depois de Takaka, nos despedimos da Ilha do Sul. De furgo, pegamos a balsa que
cruza o estreito de Cook e chegamos até a capital do país, Wellington, no sul
da Ilha do Norte. De lá, dirigimos até Taupo, uma cidade na beira do maior lago
do país (segundo a Lonely Planet, o lago é a cratera de um vulcão que entrou em
erupção há 300 mil anos e que depois foi coberto de água da chuva). Essa região
é cheia de vulcões e piscinas naturais de águas quentes. Além disso, fica perto
de um parque nacional chamado Tongariro, onde planejávamos fazer uma trilha de
um dia que aparentemente é uma das melhores do país, passando pela alta
montanha e por lagos vulcânicos.
Infelizmente,
a meteorologia não nos ajudou muito nessa semana na Ilha do Norte. Esperamos
muitos dias para fazer a trilha em Tongariro mas afinal não foi possível: o
frio e chuva que pegamos em Taupo, na altitude de Tongariro, era muito frio e
neve. Tivemos que criar um plano B e aproveitar Taupo de outra maneira!
Assim,
fizemos caminhadas e corridas curtas pela região, fomos ao principal bar da
cidade assistir ao clássico do rugby All Blacks (o nome da seleção da Nova
Zelândia) contra a França (não ficaram muito claras as regras do jogo mas
podemos afirmar com certeza que os All Blacks ganharam a partida) e, o melhor
de tudo: fizemos vários banhos nas águas quentes, muitos acompanhados de uma
cerveja bem geladinha!
Depois de
alguns dias, dirigimos um pouco mais ao norte para buscar uma zona de escalada
que nos tinham recomendado ali perto. Para chegar até lá, tivemos que dirigir
(meio perdidos) por estradas bem secundárias (imagina estradinha de terra de
fazenda), passando pelas porteiras de muitas fazendas, até achar Frogget Edge.
A paisagem era exatamente igual ao Condado, de Senhor dos Anéis. De fato,
depois descobrimos que o Condado original do filme ficava num vilarejo bem
perto, ou seja, não estava tão longe na minha comparação! Além disso, as
paredes que encontramos lá eram bastante bonitas, e nos divertimos bastante em
nossos poucos dias por lá.
Enquanto
isso, ficamos à espera do meu visto para a Austrália. Dá bastante mais trabalho
tirar o visto da Austrália com um passaporte brasileiro e depois de uma semana
esperando uma resposta recebi um pedido de mais informações: extrato dos
bancos, carta do meu empregador no Brasil, contato do meu empregador no Brasil
além de uma lista de perguntas sobre minha visita à Austrália. Até o último
momento não sabíamos se de fato seria possível embarcar no nosso voo para
Sydney no sábado, 15 de junho. Do vilarejo perdido no meio das fazendas tínhamos
que dirigir bastante até conseguir cobertura de celular para eu poder checar
meu e-mail e ver se chegou meu visto. Mas, na última hora, tudo deu certo e nos
despedimos com uma última escalada no Condado!
Mas, como
nem tudo nessa vida é perfeito, na nossa última noite na super furgo quebramos
nossa câmara na hora de montar a cama. Apesar desse incidente, felizes, nos
despedimos dessa terra dos kiwis (apesar de que não vimos nenhum desses
bichos), das estradas com paisagens infinitas, do país de milhões de lagos,
pontes de uma só pista nas estradas, maoris, natureza e mais natureza, enormes
pastos cheios de ovelhas e muita, muita tranquilidade!
Joder!!! Uf uf uf. Quina passada New Zealand. Ja sabia que era guapo però ara encara en tinc més ganes. Aneu explicant que nosaltres us anem llegint. Salut, sort i bon temps. URI
ResponderEliminarUau... sense camera, pero les ultimes fotos són guapissimes! menudo viajecito!Petons! Gina
ResponderEliminarPrimuuuuuuus,
ResponderEliminarQuina enveja (encara no se si es sana o no. Seguiu informant i disfruteu molt!!!!!
Petonets & Abracades
Lluigi de cami cap a Madrid
Buenas crak...espero que todo os vaya muy bien...disfrutar muxo en las Blue Mountains y de los cafetitos en Sidney....
ResponderEliminarUn abrazote desde el Sur.
Raul.