7.08.2013

Qui no plora, no mama! Quem não chora, não mama!


El pla inicial era ben fàcil: arribar a Sydney, buscar furgos, comprar-ne una i sortir cap a les Blue Mountains, no gaire lluny de Sydney per escalar duran un mes. Amb aquesta idea vem arribar a Utralia confiats i optimistes, amb una reserva de hostel per tres nits i varis anuncis marcats de furgos en venta.

Però ja se sap les coses no sempre surten com les havies planejat. En el nostre primer dia a Sydney, vam passar al Car Market, on la penya que arriba o marxa del país, compra o ven furgos després de fer la clàssica volta a tot al país (uns 20.000 km!!) o la clàssica ruta de la costa est. I lluny del que esperàvem vam trobar furgos que es queien a trossos, (la penya ni intentava tenir-les una mica arreglades per vendre-les, totes fetes una merda brutes.....pa flipar-la vamos) i una banda de motxilleros asseguts amb rotllana en cadires de càmping en un garatge a la planta menys tres d’un pàrquing. I bé ni parlar dels preus, per unes furgos detonades la majoria de l’any 90, en demanàven ni ma ni meno que AU$5.000 o sigui uns 3.500 leuros!! Esta penya la flipla vem pensar!!

Vam tornar cap al hostel una mica desanimats tot s’ha de dir, i vam turcar als anuncis que havíem vist per internete i vam deixar uns 10 sms. Amb la feina feta i pensant que ens respondrien al final del dia vam sortir a donar un rul·lo pels carrers de Sydney, en busca de la Opera House, Harbour Bridge i altrs postals típics de la city. Però per la nostra sorpresa després de tornar al hostel...nanai de la xina ni una puta resposta!!

Així vam passar varis dies. El Nostre dia començava amb una visita al Car Market ,després d’haver esmorzat, per veure si havien arribat nous vehicles i petar la xerrada amb els motxileros desesperats per vendre les seves furgos (no me estranya semejantes cafeteras a esos preciós ni la madre Teresa de Calcuta las compraria!!). Després ea comprovar el mòbil per veure si arribaven les tan esperades respostes dels anuncis....res! Després mira per internete nous anuncis i enviar mes sms i mes trucades i per últim sortíem a patejar ela bariis de a city que val a dir que es molt wapa! I be vist el panorama vam començar a considerar la possibilitat de llogar furgo, com a mínim estaria en mes bon estat (menys risc de quedar-nos tirats amb les cafeteres que havíem vist a la venta i després no hauríem d’estar-nos ves a a saber quan temps per vendre-la). Tot i que ja ho havíem mirat amb anterioritat i sabíem que sortien molt cares, uns AU$60 per dia. Total que en un dia vam entrar a un munt d’empreses de lloguer mirant de llogar-ne una per 60 dies. Al final en una de les agències vam aconseguir una taxa de AU$32 per dia, per una furgo alta (tipus com la que vam llogar a New Zealand), agafant-la a Sydney i tornat-la a Cairns (al nord) i amb tot inclòs (conductor addicional, seguro, vidres etc.) No me lo puedo creer!! Somos la leche quins moritos estem fets, som uns putus cracks negociant!! Total que sense pensar-ho dues vegades vam tancar-ho al moments per sortir al dia seguen de Sydney por fin!!!! En la nostra última nit encara vam tenir temps d’anar a a un espectacle de dansa contemporània a la Opera House, una companyia que es deia Bangarra, que està vinculada a la cultura aborigen, per mi lo millor va ser la musica la veritat, mes que bangarrra jo diria mes aviat bandarres......

Al dia seguen, després del nostre cafè amb llet diari davant del hostel, motxilla a l’esquena, tren i cap agafar la furgo a la empresa on l’havíem llogat. Un cop allà vem veure clarament el perquè el lloguer havia sortit tan barato: la furgo era bastant vella (any 2000) i estava feta caldo tipus, rovell per fora, radiocasset que li faltaven botons, l’interior de la furgo brut i mal conservat, 539.000km!!!!!....ai ai ai si es que no hay duros a 4 pesetas!! Però després de les cafeteres que havíem vista la venta ens va semblar un preu raonable per lo que havíem pagat, total mentre funciones....... Mega happys milles cap a les Blue mountains, passant primer per l’Ikea a comprar un edredó d’hivern (a les blue hi fot rasca), jalo al super i un fogonet a gas per mirar d’estar més calentons! Al final del dia es va fer tard i vam parar a les afores de Sydney per posar-ho De cop i volta pam! S’apaguen les llums d l’interior i la nevera, ens havíem quedat sense segona bateria, i no portàvem ni mitja hora a dins! Toca’t els collons!! Era massa tard i la empresa ja estava tancada així que vam anar cap a un càmping per endollar-nos a la corrent i a l’endemà ja trucaríem a l’empresa. Un cop al càmping vam començar a trobar més defectes a la furgo, la taula es bellugava més que un nen hiperactiu, la bomba elèctrica ni connectats a 220v funcionava, un armari que no obria ni a osties. Quan a l’endemà vam tornar a l’empresa de lloguer ens van posar una bateria nova, una taula nova i ens van dir que lo de l’armari era normal i lo de la bomba també, que només funcionava la manual. Bueno pos fale pos nos vamos de una punyetera santa vez!!

Així que per fi després d’una setmana a Utralia, vam aconseguir arribar a les Blue Mountains i escalar un dia i mig i pam! Va arribar un front enorme de fred i pluja que havia de durar com a mínim una setmana!

Va ser una setmana dura. A més a més de la pluja, el vent i el fred la furgo encara ens tenia preparades algunes sorpreses mes!! Fuites de gas de la bombona de càmping (la vàlvula estava fotuda), l’armaria que no anava ni a osties al final es va trencar, la roda de recanvi ens va caure a terra un dia quan sortíem d’un càmping, el dipòsit d’aigua tenia fuites, i pel colmo dels colmos, la gota que va fer vessar el got, valgui la redundància, GOTERES!!! Si si ja podeu riure perquè es que no n’hi ha per menys!!! Després de o de la gotera vem decidir que allò ja era massa. La Lara va trucar a l’empresa (sort que parla l’anglès de puta mare perquè si hagués hagut de trucar jo i explicar tot allò la flipen i jo mes) i todavia hay mas amigos, un tio, un tal Lance, la estava atenent i de cop i volta la trucada la va tallar com si hagués estat transferida i després un tut tut tut tut. Total torna a trucar i surt un contestador automàtic dient que era un festiu nacional i que deixéssim el missatge. Vam deixar el missatge però ho vam trobar mes que estrany i vam anar a un cafè i  la biblioteca i vam descobrir que ni festivo ni leches!!!! Us podeu imaginar la mala ostia que vaig agafar!!! Així que vam decidir escriure un mega emilio a la empresa i a la agencia on l’havíem llogada explicant-ho tot des de l’inici, si alguna cosa he après a bombers es que el que es fa per escrit resulta mes eficaç que les paraules, al que a les responsabilitats es refereix et voilà!!! als 5 minuts ens truca una dona de la empresa demanant disculpes i dient que ens atendrien en breu. I al final del dia vam rebre una trucada del mateix Lance preguntant si podríem tornar a Sydney, on ens canviarien la furgo i ens reintegrarien les nostres despeses fins aleshores.

Així es va acabar el notre mal inici  a Utràlia: ens van canviar la furgo per una de l’any 2008 amb moooolts menys quilometres, mooooolt més ben cuidada i mooooolt millor, ens van donar un super upgrade com a compensació!! A més a més ens van retornar 6 dies de lloguer per compensar els dies que havíem estat a la cafetera aquella!! Al final sembla ser que tot era per al final tenir molta sort i pillar un pedaço de furgo a un preu regalat!!! Sort que tenim temps......

Així que ja amb tot en ordre vam conduir cap al Sud, canvi de plans, després de tants dies plovent a les Blue fotia una rasca de la ostia i seguia plovent i ens havien parlat d’un altre lloc d’escalada Nowra, ,més al sud,a la costa, i amb temperatures mooolt millors que a les Blues. Però encara ens esperava un últim imprevist, sortint de Sydney vam decidir para a un Mc Donalds, si si heu llegit be, i després vam conduir dues hores fins a arribar a les afores de Nowra i un cop allà la Lara e diu “voce nao vai acreditar mais esqueci a cartera no Mc” o sigui m’he deixat la cartera al Mc!!! Me caguen la madre que...... hi tenia el passaport, targetes, 2500$, així que gas a fondu i cap al puto Mc i be n’hi ha que neixen amb la flor al cul i la Lara n’és un d’ells, quan vam arribar el gerent tenia la cartera i no hi faltava res!!!

Finalment després de tot vam baixar cap al sud on les previsions eren que s’acabava el mal temps sortia el sol i pujaven les temperatures i per fi podriem començar de facto, després de dues setmanes el nostre viatge a Utràlia!!

Pd: com podeu comprobar les fotos no són de gran qualitat. Estàvem sense câmera (ens la vam carregar la última nit a New Zealand) però gracies al nostre mega, ultra, super, txatxi Iphone hem pogut retratar alguns moments a Sydney!










O plano inicial era simples: chegar em Sydney, procurar furgos, comprar uma e sair para as Blue Mountains, uma montanha ao lado da cidade, para um mês de escalada incrível. Com isso em mente, chegamos na Austrália confiantes e otimistas, com uma reserva para 3 noites em um hostel e vários anúncios marcados de furgos à venda.

Mas é claro que as coisas não saem sempre exatamente como planejadas. No nosso primeiro dia em Sydney, passamos no King’s Cross Car Market, o mercado no qual mochileiros compram e vendem furgos depois de passar meses dando a clássica volta por todo o país (o equivalente a mais ou menos 20 mil km). Ao invés de encontrar vários furgos por lá, o que vimos foi desanimador: duas furgos, caindo aos pedaços (os donos não se incomodaram nem de dar uma limpadinha para torná-las mais atraentes para potenciais compradores), e um bando de mochileiros sentados em círculo em cadeiras de camping numa garagem no terceiro subsolo de um prédio. Pela cara de desespero que vimos assim que o elevador abriu, eles estavam ali há algumas semanas. Compreensível, já que estavam pedindo AU$5 mil por umas furgos terríveis.

Tentando manter o desânimo de lado, voltamos ao hotel para buscar as furgos anunciadas. Ligamos e deixamos mensagens de voz e texto para uns 10 anúncios. Com isso feito, e na certeza de que iríamos ter respostas mais ao final do dia, saímos às ruas em busca da Opera House, Harbour Bridge e outros cartões-postais de Sydney. O passeio foi interessante (realmente, gostamos muito da cidade) mas, para nossa (triste) surpresa, depois de bater perna pela cidade, não tivemos nenhuma resposta.

Assim se passaram vários dias. Nosso dia começava com um café na frente do hostel (melhor café com leite da viagem), seguido de uma visita ao mercado de carros, para ver se tinha chegado alguma furgo nova e bater papo com os mochileiros desesperados (um francês muito gente boa inclusive nos deu de presente a Lonely Planet da Austrália, já que ele já tinha o guia em francês e estava saindo do país). Depois, era checar o celular para ver se chegou alguma resposta dos anúncios. Depois disso, a gente olhava se tinham novos anúncios de furgos à venda. E, por último, a gente batia pernas pela cidade.

Enquanto isso, começamos a considerar seriamente a possibilidade de, afinal, alugar uma furgo. Seria a decisão mais livre de risco (ainda mais considerando o estado deplorável das furgos que vimos à venda) e nos permitiria sair no dia seguinte da cidade para as montanhas. Assim, passamos a procurar lojas de aluguel e agências de viagem para cotar um aluguel de furgo de 60 dias. No final, em uma das agências, conseguimos uma taxa diária de AU$32 por dia para uma furgo alta (tipo a que tínhamos na Nova Zelândia), com retirada em Sydney e devolução em Cairns (no norte do país) e com tudo incluído (motorista adicional, seguro, etc.). A gente nem conseguia acreditar que tinha conseguido algo tão barato. Sem hesitar, fechamos o negócio ali mesmo para sair de Sydney no dia seguinte. Na nossa última noite, ainda fomos num espetáculo de dança contemporânea no Opera House, uma companhia de dança chamada Bangarra, que eu tinha lido em uma revista que era muito boa e que era composta apenas por aborígenas.

No dia seguinte, depois do último café com leite gostoso do café na frente do hostel, saímos pelas ruas com as mochilas nas costas e pegamos o trem até os arredores de Sydney, onde ficava a Travellers Autobarn, a empresa que nos alugou a furgo. Chegando lá, começamos a entender por que o aluguel tinha saído tão barato: a furgo era bastante velha e estava em más condições (por exemplo, o interior sujo e mal conservado, pequenos defeitos tipo o botão do rádio faltando). Mas, depois de ver o que vimos no mercado de carro, aquela van nos pareceu razoável pelo preço que pagamos. Contentes, saímos de lá devidamente motorizados e passamos o dia na cidade comprando alguns itens essenciais (por exemplo, um cobertor grosso no Ikea, compras de supermercado no Aldi e um aquecedor a gás em uma loja de equipamento de camping). No final do dia, estávamos arrumando todas nossas coisas na furgo quando, de repente, as luzes internas apagaram. Isso significa que a segunda bateria do carro desligou. Estranhamos e ligamos para a empresa mas já era tarde. Assim, decidimos procurar um camping em Sydney para poder no dia seguinte voltar à loja e resolver o problema. Nessa noite, descobrimos outros defeitinhos: a mesa que não ficava bem encaixada, a pia que só funcionava manualmente (e devia funcionar também com bomba d’àgua) e um armário que não abria e fechava direito.

Assim, no dia seguinte, voltamos à loja de aluguel, onde trocaram a bateria e a mesa (o armário e a pia, nos explicaram, funcionavam assim mesmo). Confiantes de que, depois de quase uma semana na Austrália, finalmente nossa viagem ia começar, pegamos a estrada rumo às Blue Mountains. A previsão era que teríamos um dia de sol, seguido de uma enorme frente fria. Por isso, conseguimos encaixar apenas dois dias de escalada por lá. Depois, começou a chover muito e as temperaturas baixaram muito (felizmente, tínhamos nosso aquecedor a gás deixando a furgo quentinha à noite).

Foi uma semana dura. Além da chuva e frio, fomos descobrindo diversos outros problemas com a furgo. Um vazamento de gás dependendo do tanto que você abria a válvula do botijão. O armário, aquele mesmo que funcionava mal desde o começo, que quebrou. A roda reserva, que fica embaixo do carro, que caiu e ficou arrastando no chão até a gente se dar conta de que algo estava errado. E, como gota d’àgua (no sentido literal também), uma mega goteira no teto, com a água da chuva infiltrando pelo teto e molhando todo o interior do carro. Nesse dia, acordamos e decidimos que não dava mais para ficar desse jeito. Ligamos na empresa de aluguel. Primeiro fomos atendidos por uma pessoa chamada Lane, para quem comecei a listar todos nossos problemas. Em seguida, a ligação foi cortada (como se alguém tivesse transferido a gente de ramal). Liguei de novo e atendeu uma mensagem de voz falando que, devido ao feriado nacional, todas as chamadas iam ser atendidas com demora. Estranhei, mas deixei uma mensagem de voz ao Lane com meu telefone de contato. Sem nada para fazer, fomos ao vilarejo procurar a biblioteca e um café. Lá, descobrimos que não era feriado coisa nenhuma. Assim, sentei no computador e escrevi um e-mail furiosa explicando toda a situação e pedindo alguma solução. Em cópia, coloquei o cara da agência que nos alugou a furgo.

Bom, a resposta foi imediata: em menos de 5 minutos, recebemos um telefonema de uma mulher da empresa afirmando que nossa chamada seria atendida prontamente e pedindo desculpas em nome da empresa.. E, no final do dia, recebemos um telefonema do mesmo Lane perguntando se poderíamos voltar a Sydney no dia seguinte, onde teríamos a furgo trocada e todas nossas despesas até então reembolsadas.

Assim acabou a fase ruim desse começo de Austrália: em troca da nossa van caindo aos pedaços, recebemos uma novinha e bem melhor que a nossa (fomos super upgraded!). Além disso, nos devolveram 6 dias de aluguel de furgo, para compensar os dias em que ficamos com a furgo velha e com goteira (ou seja, AU$200 a menos no aluguel). A gente nem conseguia acreditar na boa sorte! O último episódio de má (ou boa sorte, dependendo de como se olha) foi que, saindo com fome da loja de aluguel, paramos num McDonalds para almoçar e de lá seguimos para o litoral sul, para outro lugar de escalada supostamente mais quente que as Blue Mountains. Depois de dirigir 2 horas para o sul, paramos num posto de gasolina e aí me dei conta de que tinha esquecido a carteira no McD. Voltamos imediatamente, e aí foram 2 horas de tensão. Felizmente, a carteira estava lá intacta. O gerente da loja me devolveu e eu vi que até as moedas que eu tinha estavam lá (sem mencionar US$2.500 mil, todos meus cartões de crédito e passaporte). Cansados, descemos de novo para o litoral sul onde de fato, fazia bastante mais calor. Além disso, a semana de chuva e frio parecia estar chegando ao fim: na previsão do tempo, já se via uns dias de sol na semana seguinte. Assim, para nós, começaria de fato a viagem pela Austrália!

P.S. Como vocês podem comprovar, as fotos não são de grande qualidade. Estávamos sem câmara (lembrem que a que tínhamos quebrou no final da Nova Zelândia) mas, graças ao nosso super iPhone (valeu, Cá!), pudemos retratar alguns momentos em Sydney!

2 comentarios:

  1. Anónimo10.7.13

    Collons nens, de diversió no us falta. jejeje.

    L’historia de la furgo és boníssima, però que en Roger vagi a un MC....


    Una abraçada,
    Jordi,

    PD: el text en “brasileny” està molt millor redactat.

    ResponderEliminar
  2. Meu não acredito que você quebrou a camera que eu trouxe com tanto esmero dos EUA???? Triste. Meu estou adorando as fotos, vocês estão parecendo duas crianças animadinhas. E compre uma camera aí porque a Australia deve ter lugares surreais....
    Saudades

    ResponderEliminar

Críticas, sugestões e comentários! Crítiques, sugeriments i comentaris!