Fa dos anys vam estar a
Xina escalant, como no, a Yangshuo i a Getu, però en aquest segon lloc només hi
vam estar 4 dies perquè ho vam descobrir per casualitat, ja quan faltaven pocs
dies per marxar, i ens va agradar tan, que vam decidir que algun dia hi
tornaríem. Doncs be aquest dia havia arribat.
Arribem a Xina en avió
des de Yangon i no vegis quin contrast amb Myanmar! Estem a la província de Yunnan,
al sud-oest del país. La ciutat, Kunming, es immensa, però ordenada i plena,
però plena de llums per tota arreu, carrers, edificis, hotels, tot il·luminat
amb llums de neó li dona un aire entre futurista i kitsch. Està a tope
d’activitat, construint edificis com a bolets, metro, asfaltant carres.... una
activitat frenètica que es el reflex viu de la economia del país que no para de
créixer. Es increïble com aquest país en les últimes dècades a aconseguit
arribar on son, era igual de pobre que alguns dels països que l’envolten i ara
clarament no hi ha color.
Estivemos na China há dois anos, escalando em Yangshuo. Nessa viagem, ouvimos falar por acaso de outro lugapara escalar ali perto, chamado Getu, e fomos para lá para conhecer. Como já estávamos no final da viagem, só passamos 4 dias em Getu, mas gostamos tanto que decidimos um dia voltar para lá. Bom, essa dia finalmente tinha chegado!
Chegamos na China em um voo de Yangon a Kunming e foi impressionante o contraste da China com Myanmar! Kunming fica na província de Yunnan, no sudoeste da China, e é uma cidade enorme mas bastante organizada, com luzes por todos os lados, nas ruas, nos prédios, tudo iluminado com luz de neon, o que lhe dá um ar futurista e kitsch, tudo ao mesmo tempo! Está cheia de construções, de prédios, metrô, estradas, pontes... uma atividade frenética, reflexo da economia do país, que em apenas algumas décadas tirou a China da pobreza (como alguns dos seus países vizinhos) até onde estão hoje, na posição de uma das maiores potências econômicas mundiais.
La primera setmana la
passem fent turisme per la zona, anem a tres dels llocs mes famosos de la
regió; al Stone Forest, que com el nom be diu es un bosc de pedres, molt wapo
si no fos perquè ho han muntat a l’estil xines turístic i la veritat es que ha
perdut l’encant que devia de tenir quan era un lloc verge; Lijiang, que es una
ciutat vella amb un munt de carrerons empedrats i molt xula; i al Tiger Leaping
Gorge, on vam fer una caminada de tres dies, passant per poblets, amb vistes al
Jade Dragon Sonow mountain, i arribant al engorjat que li dona el nom al trek. Aquí.
Al sud-oest de país, es on es concentra la majoria de les minories ètniques de
Xina (que son unes 56 en total) i tenen mes similituds (tan pel que fa al físic
com perles vestimentes) als països veïns, o inclús als Tibetans que no pas amb
els mateixos xinesos (els hans, a majoria ètnica que compon el 90% de la
població). De fet aquí no els hi tenen molta simpatia als xinesos.
A primeira semana passamos fazendo turismo pelas
principais atrações da região: o Stone Forest, que como diz o nome é um bosque
de pedras, uma atração natural que seria muito bonito não fosse a estrutura
turística montada pelos chineses que tira um pouco o encanto que deveria ter
tido quando era um local virgem; Lijiang, uma cidade antiga e cheia de ruelas
feitas de pedra cortada por canais, muito linda; e o Tiger Leaping Gorge, onde
fizemos uma caminhada de 3 dias passando por vilarejos nas montanhas e com
vistas ao Jade Dragon Snow Mountain, passeando ao longo do desfiladeiro que dá
nome à região. A província de Yunnan concentra o maior número de minorias
étnicas da China (umas 56 ao todo) e algumas, como os Naxis (que habitam
principalmente a região), têm muito mais similaridades (tanto física como
cultural) com os países vizinhos e com os tibetanos do que com os próprios chineses
(os hans, a maioria étnica que compõe mais de 90% da população). Aliás, nessa
parte do país, claramente não há muito simpatia com esses chineses.
Després de fer el
turista durant uns dies, caminito capa a Getu a escalar!! Yeaaaaa ja era hora.
Tot i que ja hi havíem estat fa dos anys no va ser fàcil arribar-hi, i es que
aquí a Xina poca gent parla l’anglès, ni falta que els hi fa, i a mes a mes pel
colmo vam descobrir que ens torbàvem a tan sols uns dies de l’any nou xinès,
que aquest any era el dia 30 de gener (estàvem a dia 24) en lo que ells
anomenen el Spring Festival. Tota la gent torna capa a casa per reunir-se amb
les famílies i tan trens com autobusos estan a tope, de fet pel que diuen es la
pitjor època per viatjar per Xina, i nosaltres allà je je je je. Be el fet es
que després de dos dies viatjant i bastant acabadets vam arribar a Getu Valley,
a la provincia de Guizhou, una de les mes pobres de xina, vamos al cul del mon.
Però fins hi tot aquests llocs canvien i a diferència de dos anys enrere ara hi
havia wifii!! Però no havia canviat tant i al igual que fa dos anys vam haver
de netejar durant 3 hores, de merda, pols, burilles de cigarro,,,, la que seria
la nostra habitació per les pròximes dues setmanes. Sort que aquesta vegada ja
veníem conscienciats i mes preparats, a mes a mes havíem comprat amb
anterioritat, muesli, galetes, iogurts, fruita, mel, te...... per poder tenir
un esmorzar una miqueta diferent al que hi ha per aquí, i es que menjar noodles
per esmorzar es fa una mica dur.
Així doncs vam començar
a escalar després de dos dies d’arribar-hi ja que el segon plovia i feia fred,
però la veritat es que vam estar de llet i vam enganxar molt bon temps, pel que
sabíem no es la millor època per anar a Getu però el temps ens va quadrar! Vam poder
escalar a tope, fer inclús una via llarga, una caminada molt wapa per la zona ,
visitar el poblat miao... l’únic que va faltar va ser poder escalar un dia mes
al sector The Arch un dels mes espectaculars de la zona. Però estàvem en plenes
vacances i el poble que normalment està buit i super tranqui de cop es va
omplir de gent, que venia majoritàriament en moto (normalment 3 o 4 en una moto
sola i fins hi tot 6!!) a visitar el riu i un poblat miao (que es la minoria
que viu en aquesta zona) i com que l’accés a The Arch era per unes escales que
estaven reconstruint, ho van tancar al públic, una putada. Però be tenint en
compte com pintava al principi mirant les previsions de la meto vam tenir
mooolta sort. A mes a mes vam passar l’any nou xines en família, als dos
“restaurants” on normalment anàvem a sopar, la nit de cap d’any, ens van
invitar a sopar amb ells i després a les 12 de la nit van començar a tirar
coets i petards a full, que ressonaven a causa de l’eco de la vall, brutal!!
Pel que sembla ells creuen que quan arriba el final d’any, aquest es converteix
en un monstre que no vol marxar i no deixa entrar el nou any, i ells tiren els
petards per espantar el monstre, durat aquella nit i tota la setmana després. A
mes a mes també es tradició dels Miao matar el porc per aquelles dates, o sigui
que durant aquells dies a la vall i des de els sectors d’escalada, es van
sentir un munt de crits dels porcs que eren sacrificats, un drama je je je je
Depois disso, pegamos o caminho para Getu para
escalar! Apesar de ter estado lá dois anos atrás, não foi fácil chegar em Getu.
Além das dificuldades de comunicação, descobrimos que chegamos bem nas festas
de Ano Novo chinês, que se comemorava em 31 de janeiro, e toda a população
estava aproveitando essas férias (chamadas de Spring Festival e que dura um
mês) para viajar para suas províncias de origem. Assim, os trens, ônibus,
aviões, tudo estava lotado; de fato, dizem que é a pior época para se viajar na
China e rapidamente descobrimos por que! Mas, depois de 2 dias viajando,
chegamos nesse fim de mundo que é Getu, na província de Guizhou, uma das mais
pobres do país. Para nossa surpresa, chegando lá descobrimos que as mudanças no
país trouxeram internet para lá! Mas, não tinha mudado tanto e, como
esperávamos, passamos 3 horas limpando nosso quarto na chegada, tentando tirar
o lixo e bitucas de cigarro que cobriam o chão, e a poeira dos móveis
(incluindo uma barata mumificada em uma das gavetas). Sorte que estávamos
bastante preparados, e trouxemos na mala cereais, frutas, chás, mel, bolachas,
etc., tudo para ter um café da manhã diferente do que se encontra por lá. É que
comer noodles de café da manhã e jantar é muito duro!
Assim começamos a escalar! Pegamos chuva e frio nos
primeiros dias, mas logo o tempo abriu e, para nossa sorte, deu para escalar
bastante (inclusive uma via longa), fazer caminhadas pela região, visitar o
vilarejo Miao (a minoria étnica da região). A única pena é que só escalamos um
dia no The Arch, o setor de escalada com melhores vistas, porque para o Ano
Novo o lugar encheu de turistas chineses, e assim fecharam o acesso ao arco, já
que estavam reformando a escadaria para chegar lá. Ainda assim, tivemos
realmente muita sorte com o tempo. Além disso, foi uma experiência única passar
o ano novo chinês em família: fomos convidados a jantar com as famílias dos
dois “restaurantes” onde costumávamos jantar. À meia-noite, vimos os fogos de
artifício que ressonavam pelo vale. Na China, acredita-se que o ano velho é um
monstro que não quer ir embora, e assim eles estouram fogos para espantá-lo e
deixar que o novo ano entre. E entre os Miaos, o ano novo é a época para matar
os porcos, e assim ouvimos vários porcos do vilarejo gritando (mesmo lá do
alto, nos setores de escalada) no caminho de ser sacrificados. Um drama!
Així va arribar el dia
de deixar Getu entre pluja i boira i fred havíem tingut mooolta sort! Vam
sortir de Getu camí cap a la civilització, havíem d’agafar un bus des de la
ciutat del costat, Ziyun a la capital de la província, Guiyang, i d’allà un
avió cap a Nannig, a on agafaríem un tren cap a Ha Noi, Vietnam. Però abans la
xina ens tenia reservada una experiència surrealista, be una mes, i es que a
Ziyun vam haver de fer nit perquè el bus no sortia fins a l’endemà. Així doncs
vam anar a visitar al Morgan, un xinès, professor d’anglès que havíem conegut a
l’anada capa a Getu i que ens havia ajudat fent de traductor. Total que el tio
ens va invitar a sopar i dormir a casa seva, la sorpresa va ser que no només
eren ell la dona i el fill, si no tota la família, germans, avis, tiets,
nebots....vamos la ostia!! I després de sopar vam assistir a uns vídeos
musicals xinesos moooooolt cutres, després ens van sotmetre una sessió fotogràfica amb tots i cada un
dels membres de la família i per acabar la Lara i jo vam haver de dormir en
habitacions separades, jo amb el seu germà ben torrat al llit del meu costat!!
Depois de duas semanas, e de novo no meio de muita
chuva e frio, chegou a hora de deixar Getu e voltar para a civilização. Para
isso, teríamos que pegar uma van de Getu a Ziyun, um ônibus de Ziyun a Guiyang
(a capital da província) e finamente um avião de Guiyang a Nanning (a capital
da província vizinha de Guangxi); em Nanning, pegaríamos um trem a Hanoi, no
Vietnam. Mas antes, a China ainda tinha reservado mais um estoque de
experiências surrealistas. Isso porque quando chegamos em Ziyun, não havia mais
ônibus a Guiyang no mesmo dia, só na manhã seguinte, e os hotéis estavam todos
ou muito caros os lotados. Assim, ligamos para o Morgan, um professor de inglês
de Ziyun que conhecemos quando ele nos ajudou a pedir jantar num restaurante na
chegada. O Morgan nos convidou a jantar e dormir na sua casa. Para nossa
surpresa, ele convidou toda a família e um monte de amigos para o jantar, e
fomos submetidos a uma sessão de fotos com todos e cada um dos membros da
família. No final, colocaram a gente para dormir mas em quartos separados, eu
sozinha em um quarto e o Roger dividindo o quarto com um dos irmãos, que estava
bastante bêbado do vinho de arroz que eles bebem tanto! Foi uma noite surreal!
Així ens vam acomiadar
de la província de Guizhou per anar cap a la de Guangxi, on amb un tren nocturn
deixaríem la Xina per entrar a Vietnam. Després de la segona
vegada a Xina marxem de nou amb la sensació que Xina, la seva gent i la seva
cultura et deixen records inesborrables i a vegades surrealistes. Des de la
hospitalitat que hem rebut constantment, a la decoració kitsch i al seu sentit
del bon gust, passant també, per les continues escopinades acompanyades de sons
guturals espectaculars, per la falta de respecte a les files i semàfors, per
una culinària variada i bona però en general molt oliosa i per la seva
curiositat descarada amb els forasters. Impossible quedar-se indiferent amb
aquest menú tant variat, i per nosaltres més que suficient per un mes. I així
vam agafar el tren cap a Vietnam!!!!
Assim foi nossa despedida da China! Depois da segunda
vez nesse país, nos despedimos de novo com a sensação de que a China, seu povo
e sua cultura, deixam memórias inesquecíveis e muitas vezes surrealistas. Desde
a hospitalidade que recebemos de tantas famílias diferentes, ao seu sentido de
bom gosto (a decoração bastante kitsch), passando pelas cuspidas constantes na
rua acompanhadas daquele som gutural, pela falta de respeito por filas e
semáforos, pela culinária variada e gostosa mas bastante oleosa, e pela sua
curiosidade com os estrangeiros. Impossível ficar indiferente a todas essas
impressões e, apesar de gostarmos bastante daqui, saímos com a certeza de que
um mês é o tempo suficiente, para nós, para ficar por aqui. E assim, pegamos o
trem rumo a Vietnam!
Que lindosssss!!!! Amei as fotosss!!! Que mega viagemmmmmmmm!!!!!!!! Muita saudade!!!! bjooooo
ResponderEliminar